“Waarom hoor ik niks ?”

Soms was het stil in de dojo. Er trainden dan enkele zwaardvechters, duidelijk zich concentrerend op het juist uitvoeren van de kata. Het duurde dan niet lang of bovengenoemde vraag klonk als een donderslag door de ruimte, bijna nog in de verre verte door-echoënd, op een toon en met een scherpte die alleen Erik voortbracht. Iedereen gaf direct gehoor en in de dojo kwam het weer tot leven.

Hier denk ik aan nu Erik de overtocht maakte naar de universele ruimte die wij allen delen. Gisteren, op 22 augustus, kwamen van heinde en verre familie en vrienden afscheid nemen van Sensei Erik, van onze Oebidoebi, Conifrere en AikiSan, maar bovenal van de tijd dat we Erik om ons heen hadden. Lionel en Corinne kwamen zelfs uit Parijs om hem laatste groet te brengen.

Het was erg mooi om te zien hoeveel mensen gebruik maakten van de gelegenheid vooraf persoonlijk afscheid te nemen. Jammer dat de financiën geen grote zaal voor iedereen toelieten echter mede dankzij de erehaag na afloop was er een sterk gevoel van verbondenheid. Op het besloten afscheid spraken Dennis, Marcel, Sebas en Lydia.

Verrijkende verhalen die voor velen herkenbaar waren illustreerden waarom Erik zo enorm gerespecteerd werd. Malte uit Vietnam was er helaas zelf niet bij, maar verzorgde een video met een sterk verhaal en prachtige beelden van Erik’s laatste jaren in Vietnam wat hem elke keer zo erg goed deed.

Rond 16u was de dienst voorbij en dronken we een kop koffie in de ruimte ernaast waar we nog een beetje beduusd keken naar een video van Erik waarin hij uitlegt wat hij bedoelt met “krimpen en groot blijven” .

Een kwartiertje later gingen we naar beneden om definitief afscheid te nemen in de vorm van de erehaag. Langzaam reed de auto met de kist en de bloemen langs al die mensen die Erik zo graag zag, om vervolgens rechts af te slaan en aan het eind van de straat links het hoekje om.
Gelukkig praten wij Nederlanders graag, want de achterliggende leegte viel daardoor wat minder op.

Tegelijkertijd is er nieuw leven in aantocht en onvermijdelijk kwam het voorstel dan maar even langs te gaan bij Jack Dish om verder te praten over die oneindige hoeveelheid herinneringen aan Erik die allemaal gedeeld moeten worden.

Als Aikidojo bedanken we graag iedereen die aanwezig was en iedereen die graag wilde komen maar er onverhoopt toch niet bij kon zijn. We zijn ook blij met het interview waarin hij zijn visie met ons allen deelt.